رویای پاک سپنتا

دور از هياهوي شهر بعد از عبور از جاده ها، ميرسي به يه راه فرعي زيبا، پر از پيچ و تاپ و پستي بلندي هاي كه هيجان تماشاي دشتهاي دو طرفش رو دو چندان ميكنه، دلت ميخواد كه سرت رو از پنجره ماشين بياري بيرون و همانطور كه نسيم پر از عطر سبزه و خاك نوازشت ميكنه به يه آسمون بي كران و آبي نگاه كني و با تمام سلولهاي وجودت نفس بكشي.... گاهي اين جاده باريك اونم توي فصل بهشتي بهار، با گلهاي شقايقش برات فرش قرمزي پهن ميكنه به وسعت عشق .... به وسعت عشق مردي از همين ديار و خاك ... مردي كه وقتي خبر رفتن تو به خونه شو مي شنوه از ساعتها قبل روي تخته سنگ كنار خونه پر از محبتش مي شينه و چشم از راه بر نميداره ... و چقدر قشنگه وقتي ميدوني چشماني پر از صفا و عشق منتظر...